Ponad 5 tysięcy ton materii z kosmosu spada na Ziemię co roku
StephenHudson/Wikimedia Commons

Ponad 5 tysięcy ton materii z kosmosu spada na Ziemię co roku

  • Data publikacji: 12.04.2021, 20:15

Naukowcy pracujący na stacji antarktycznej Concordia przez blisko 20 lat badali mikrometeoryty, które gromadzą się na powierzchni lodowca. Pozwoliło to oszacować, że w ciągu roku na całą Ziemię opada około 5200 ton pyłu kosmicznego.

 

Ziemia w swoim ruchu dookoła Słońca nieustannie napotyka pył, pozostawiony w przestrzeni przez komety i pochodzący z planetoid. Roje meteorów obserwowane w pewnych okresach roku powstają, kiedy Ziemia zderza się z gęstszym obłokiem takiej materii i dużo drobin pyłu spala się w ziemskiej atmosferze. Znacznie więcej materii opada nie zwracając naszej uwagi. Żeby ją rozpoznać, najlepiej jest poszukać jej w takim miejscu, do którego dociera szczególnie mało ziemskiego pyłu.

 

Francusko-włoska stacja polarna Concordia jest położona na lądolodzie Antarktydy, 1100 kilometrów od wybrzeża Ziemi Adeli i 3200 m nad poziomem morza. Jest to miejsce nie tylko bardzo odległe od jakichkolwiek źródeł zanieczyszczeń, ale też opady śniegu są tu bardzo nikłe. To z tego powodu zespół uczonych pod kierunkiem Jeana Duprata przez około 20 lat zbierał tam mikrometeoryty – cząstki pozaziemskiej materii skalnej o rozmiarach od 30 do 200 mikrometrów, które opadły z kosmosu na powierzchnię lodowca. Ilość drobin zebranych na metrze kwadratowym pozwala obliczyć, ile takiej materii w ciągu roku spada na całą planetę.

 

Na Ziemię co roku spada średnio mniej niż 10 ton większych obiektów, takich jak meteoryty. Mikrometeorytów jest wielokrotnie więcej: okazuje się, że na Ziemię dociera około 5200 ton pyłu kosmicznego rocznie. Porównując swoje wyniki z teorią, badacze doszli do wniosku, że ten pył w 80% pochodzi z komet, a tylko 20% z planetoid. Badania nad kosmicznym pyłem nie tylko uświadamiają związek naszej planety z resztą kosmosu, ale też pomagają zrozumieć, skąd w początkach istnienia Ziemi wzięła się woda i cząsteczki organiczne.

Źródło: Centre National de la Recherche Scientifique